Türkiye’nin Filistin Meselesindeki Rolü ve Stratejik Önemi
Türkiye’nin Filistin meselesine duyarlılığı, insani bir sorumluluktan öte, tarihsel ve coğrafi bağlamda da zorunluluk taşımaktadır. 1948 Arap-İsrail Savaşı ve ardından gelen Altı Gün Savaşı, Ortadoğu’nun güç dengelerini derinden sarsmış, Batı’nın İsrail’e verdiği destek, Arap ülkelerinin mağlubiyetini kaçınılmaz kılmıştır. 1948 savaşından sonra savaşa katılan ülkelerde siyasi rejim değişikliğine varan karmaşıklıklar meydana gelmiştir. Bu karışıklar, Filistin topraklarında süregelen ateşin sönmemesine ve bölgedeki diğer ülkelere de sıçrama riskinin artmasına neden olmuştur.
Filistin meselesi, Türkiye için yalnızca bir dış politika konusu değil, aynı zamanda bölgesel güvenliğin sağlanması açısından da hayati öneme sahiptir. 2010 yılında Tunus’ta patlak veren Arap Baharı, bölgedeki ülkeleri siyasi ve ekonomik anlamda istikrarsızlaştırmış, özellikle Suriye’deki iç savaş, Türkiye’yi doğrudan etkileyen ağır sonuçlar doğurmuştur. Türkiye, bu süreçte sınır komşusu olmanın bedelini ağır ödemiştir. Yine Filistin’deki çatışmaların Türkiye’ye sıçrama ihtimali, bölgesel güvenlik açısından büyük bir risk oluşturmuştur.
Türkiye’nin Filistin konusundaki aktif diplomasisi, hem bölgesel istikrarın korunması hem de küresel güç dengeleri açısından önemlidir. Türkiye’nin bu süreçteki rolü, yalnızca kendi ulusal güvenliğini değil, aynı zamanda bölgedeki diğer aktörlerle olan ilişkilerini de şekillendirmektedir.
Türkiye’nin Filistin davasına kayıtsız kalması, hem bölgesel güvenliği tehlikeye atabilir hem de tarihsel sorumluluklarının göz ardı edilmesi anlamına gelir. Filistin’deki ateşin Türkiye’ye sıçramasını önlemek için, Türkiye’nin proaktif bir dış politika izleyerek çözümler üretmesi elzemdir.
Türkiye’nin Filistin meselesindeki rolü, aynı zamanda uluslararası güç dengelerini ve Türkiye’nin bölgesel liderlik iddiasını da etkiler. Türkiye’nin Filistin konusundaki duruşu, sadece Ortadoğu’da değil, küresel ölçekte de önemli sonuçlar doğurmaktadır. Özellikle, ABD’nin İsrail’e olan desteğinin Filistinliler üzerinde yarattığı baskı, Türkiye’yi bölgesel bir denge unsuru olmaya zorlamaktadır. Türkiye’nin bu çerçevede yürüttüğü diplomasi, hem Filistin’de insani yardımların sürdürülmesi hem de çatışmaların önlenmesi için kritik bir rol oynamaktadır.
Bu bağlamda, Türkiye’nin Filistin meselesine yönelik yaklaşımı, bölgedeki radikalleşmeyi ve insani krizleri azaltmak için önemli bir stratejik hamle olmaktadır. Bu strateji Türkiye’yi, İsrail’in saldırgan politikalarına karşı bölgesel bir denge unsuru haline getirmektedir. Bu durum, Türkiye’nin hem kendi güvenliği hem de bölgedeki istikrar için hayati bir sorumluluk üstlendiğini göstermektedir.
Türkiye’nin Filistin meselesinde sürdürdüğü bu aktif diplomasi, yalnızca mevcut çatışmayı yönetmekle kalmaz, aynı zamanda uzun vadede bölgesel ve küresel barışın tesis edilmesine de katkı sağlayabilir. Bu nedenle, Türkiye’nin proaktif dış politikası, Ortadoğu’daki güç dengeleri açısından da kritik bir öneme sahiptir.
Fatih Yıldız
